دولت الکترونیک مفهومی است که در دهههای اخیر در فضای مجازی به شکل گسترده مورد توجه کشورها قرار گرفته است. این شیوه نوین با ارائه خدمات خود، موفقیتهای بسیاری را به دست آورده است. مدلهای اولیه خدمات دولت الکترونیک را میتوان به چهار گروه تقسیم کرد:
ارتباط متقابل دولت با مردم و یا مشتریان، ارتباط متقابل دولت با تجار و صاحبان صنایع، ارتباط متقابل مراکز دولتی با یکدیگر، ارتباط متقابل دولت با کارمندان.
به عبارت دیگر، میتوان گفت دولت الکترونیک با استفاده از فناوری اطلاعات خصوصاً اینترنت و جمعآوری اطلاعات ارزشمند از منابع متفاوت به شکل مجازی، امکان شبکهبندی خدمات دولت را فراهم مینماید و این امر موجب میشود خدمات مورد نیاز مطابق با خواست مردم به آنها ارائه شود. استفاده از این فناوری مزایای زیادی دارد از جمله: ارائه خدمات با کیفیتتر به مردم، برقراری ارتباط بهتر بین دولت و کسبه، تجار و صاحبان صنایع، بالا بردن توانایی شهروندان از طریق سهولت دسترسی آنان به اطلاعات و نیز داشتن دولتی کارآمدتر در کنار کاهش فساد اداری، ارائه تسهیلات بیشتر به مردم، درآمدسازی فزونتر و صرف هزینه کمتر.
پیش از این، برقراری ارتباط یک شهروند عادی و یا یک تاجر با سازمانهای دولتی و خدماتی، تنها در فضای فیزیکی همان سازمان امکانپذیر بود اما با ظهور فناوری اطلاعات و ارتباطات، این امکان فراهم شد که مردم دسترسی آسانتری به این گونه مراکز داشته باشند. در عین حال با ایجاد فضای لازم دیگر نیازی به حضور فیزیکی کارمندان نیست و خدمات به صورت غیرحضوری به مردم ارائه میشود. همچنین این امکان نیز وجود دارد که شعبهای از یک مرکز خدماتی در نزدیکی محل زندگی افراد تأسیس شود که از طریق خطوط اینترنتی با مرکز در ارتباط بوده و از این طریق به مراجعان خدماترسانی کنند و دست آخر این که مردم میتوانند با استفاده از کامپیوترهای شخصی خود در منزل یا محل کار، امور اداری خود را انجام دهند.